مازندنومه؛ سرویس فرهنگی و هنری، علی ذبیحی، پژوهشگر: امیر پازواری نامی آشنا برای هر مازندرانی است و اشعارش فراتر از

 شوپه یا  شب پایی یا به عبارتی نگهبانی از محصول مزرعه بهنگام شب که برای حفاظت از محصول در مقابل

دیر آیم پیش تو بس بی وفا خوانی مرا زود آیم پیش تو بس بی حیا خوانی مرا گر قلندر

» امیر و گوهر « یا منظومۀ » امیری « براساس نسخۀ خطی نویافتۀ محفوظ در کتابخانۀ ملی ایران چکیده

آهوی کوچک من    به کدامین هراس   از خود رمیده ای   وز بهر چه ؟ در این بیابان,

خاطرات صحرا باز انه ونگ و وا زنگ تال صدا بهار کوی هوا وقتی بهار بیه همه شنه کو دشتی

ته گل باغ  الت پچال نوونه ته گیسون مه اسب یال نوونه تو هر چی هم بویی از شمه محله

بهار را باور کن باز کن پنجرهها را که نسیم روز میلاد اقاقی ها را جشن میگیرد و بهار روی

                           یا فاطمه الز هرا(س)  این دل ز