شب نشینی در اواخر پاییز و فصل زمستان بیشتر صورت میگرفت چرا که عموما در روستاها بعد از برداشت محصول در فصل پاییز، اوقات فراغت و بیکاری روستائیان آغاز شده و تا پایان زمستان ادامه پیدا میکند.(البته در روستاهای کوهستان که اهالی منطقه دامدار هم  بودند اوقات بیکاریشان کمتر از دیگر نقاط بود) خانواده ها در شبهای بلند زمستان به دیدار اقوام، آشنایان و دوستان رفته  و با صمیمیت و لذتی خاص به گفتگو میپرداختند.در گذشته ی نه چندان دور در این شب نشینی ها زنان در یک طرف کُرسی، کودکان در کنار هم و مردان خانواده نیز در طرف دیگر کرسی نشسته و با یکدیگر و یا به صورت جمعی گفتگو می کردند. و از همه چیز صحبت میشد. گاهی فقط چند نفر از بزرگترها صحبت میکردند و گاهی نیز بر سر موضوعی خاص، همه حاضران از بزرگ و کوچک اظهارنظر می  کردند؛ ولی معمولا یکی از مردان حاضر در مهمانی که باسوادتر و خوش سخن تر از سایرین بود بیشتر از همه صحبت میکرد.افراد ابتدا از کارهای روزانه خود صحبت میکنند و در خلال آن، خاطراتی نیز از درگذشتگان و یا خاطرات سالهای قبل خود را بیان می نمایند. همچنین داستانهای افسانه ای و یا حوادث تاریخی که برای پهلوانان و دلاوران روستا اتفاق افتاده بود سخن میگفتند  و یا قصه هایی که از دیگران شنیده و بلد بودند را برای جمع تعریف میکردند که اصطلاحا به این قصه ها در گویش محلی آسنی میگفتند. این داستانها که توسط بزرگترها و باسوادترهای محفل بیان میشود معمولا بسیار جذاب و شیرین است و حین بیان آن سکوت مطلق بر جمع حاکم شده و همگی سراپا گوش میشدند.  از ضروریات شب نشینی ها در روستاهای کوهستان ، تناول انواع و اقسام خوردنی های لذت بخش است که در اصطلاح محلی  به آن «شَب چَره» میگویند. ترتیب کار به این صورت است که بعد از خوردن چای و کمی گفتگو ، زن میزبان به اندرونی رفته و با یک مَجْمَعه(مجمع) بزرگ که حاوی بشقاب هایی از تنقلات رنگارنگ است وارد اتاق مهمانان میشود و بشقاب ها را به طرز مناسب بر روی کرسی و در مقابل مهمانان و سایر افراد قرار داده و با تعارف و اصرار از آنها درخواست میکند که این تنقلات را میل کنند. شب چره  از خوردنی های مختلف تشکیل می شده که معمولا عبارتند بودند از: مغز گردو، مغز بادام، مغز هسته ی زردآلو، ، شاهدانه، نخودچی، کشمش، برگه، آلو، سنجد، گندم بو داده، سیب و…  که بر اساس توان مالی خانواده ها تنوع آن کم و زیاد میشود