اولین تظاهرات چالوس

عکس شهدای ناتر را نگاه می‌کردم که به یاد خاطراتم با شهید مظاهر افتادم.خاطراتی متفاوت‌تر از همه خاطرات. خاطراتم از بازی‌ها، شیطنت‌ها ، تیپ زدن‌ها ، رفتن به سربازی و … دوره کودکی و نوجوانی نیست. خاطراتم از شور و عشق جوانی‌ست .

شهر چالوس مانند همه شهرهای ایران برای سست کردن بنیاد پهلوی پیش‌قراول‌هایی داشت.افرادی مثل مرحوم اسفندیاری، آقای طاهایی(استاندار فعلی)، شهدا ایوب معادی، هرج‌پور ، خلج و … بجز مرحوم اسفندیاری که بیشتر فعالیتش زمان مصدق بوده ، بقیه افراد نسبت به  سن وسال‌شان با نهضت امام خمینی(ره) همراه شدند. که عموماً فعالیت‌شان در دانشگاه‌های محل تحصیل بوده است، وبه چه  طریقی اسم‌شان سر زبان‌ها بود و ما می‌شنیدم ، نمی‌دانم. این اعتراض‌ها به توده مردم رسید. چالوس که شهری کوچک ، گردشگاهی بود و کم تحصیل‌کرده داشت، دیرتر به نهضت پیوست. اواسط پاییز سال 1357 بود.به اتفاق دوست همکلاسی‌ام”صابر طاهرنژاد” حول وحوش ژاندارمری (کلانتری 12 ) قدم می‌زدیم. ناگهان 6 یا 7 نفر از جوانان هم سن و سال خودم با شعار الله‌اکبر    خمینی رهبر بیرون آمدند. ما هم که بعد از جنایت سال 1356 شاه در تبریز  کم‌کم به سمت نهضت کشیده شده بودیم ، به آن جوانان غیور پیوستیم. تظاهرات از پیاده‌رو با فزونی تظاهر‌کنندگان به خیابان کشیده شد. شعار همان شعار

“الله‌اکبر خمینی رهبر” بود. پلیس دخالت می‌کند و از تظاهر کنندگان می‌خواهد متفرق شوند. کسی گوشش بدهکار نیست. پلیس ما را به داخل خیابان دوستگر هدایت می‌کند . به ایستگاه فعلی پری‌آباد می‌رسیم. ماشین‌های پلیس و آتش‌نشانی ما را احاطه می‌کنند و مرتب از ما می‌خواهند متفرق شویم.

ما جراًت بیشتری پیدا می‌کنیم. در این حال وهوا چشمم به جمال هم‌ولایتی‌هایم شهید مظاهر ، زنده یاد غضنفر و سیروس (بهروز) روشن می‌شود. در آن هیاهو با هم خوش و بش می‌کنیم . و دستانمان را بهم گره می‌زنیم  و می‌گوییم با هم شهید شویم . پلیس بدون خونریزی بظاهر موفق می‌شود ،غائله را خاموش کند . آنها نمی‌دانستند این تظاهرات که در آخر حدود 300 نفر شدیم به تظاهرات 100 هزار نفری در شهری کوچکی  که از همه روستاهای آن و حتی شهر نوشهر در روز عاشورا از چالوس به نوشهر ختم خواهد شد و بساط‌‌شان برچیده خواهد شد.

By: بهروز شمس‌پور