برایت چه بنویسم عمواستاد!

مومن توپا ابراهیمی

استاد بغضی نا گشودنی ، سینه ام را می فشارد و راه گلویم را بسته، زبان در دهان نمی چرخد ،گوش را یارای شنیدن و هوش را توان دریافتن سفرچلچلا نیست.چشم را یارای دیدن نیست چرا که:«ابر بیته هواره   نویمه شه دلخواره»…پس باید نوشت!

     برایت چه بنویسم استاد! به گاه شفق در آن دمی که بجای«افتاب ته»ابری غلیظ هوا را تیره می کند؟

     برایت چه بنویسم استاد !به گاهی که اسّارۀ عشق تابش تابناکش را بدین سوی دریغ ورزد و بهارانه را خزانانه در بر گیرد.

   استاد برایت چه بنویسم آنگاه که ذهنم در حیرت دود اندود شام گاهان اساره ی وجودت را رو به خاموشی می بیند؟استاد برایت چه بنویسم؟

   استاد برایت چه بنویسم آنگاه که خاطرم به خطور می آید که نگاه دلت را چون همای رحمت بردُرّ هنرفرو خواباندی تا زنگ خذف را از آن بزدایی برایت چه بنویسم استاد؟

     برایت چه بنویسم استاد آنگاه که مقرراست آهنگ خوشایند صدایت بی طنین گردد، همان صدایی که تن برهنۀ درختان زمستان را با وعدۀ بهارانه سبز پوش می کرد چراکه در گمان می شد آنجا که «چلچلا سفری»بر شاخسار ی لانه می گزیند ، بهار غرق در سبزه که آن همه چشم براهش بودند از راه رسیده، برایت چه بنویسم؟

     استاد برایت چه بنویسم آنگاه که می پندارم من یک مازندرانیم و مازندرانم بی اندازه زیباست.در تمامی پنج قارۀ دنیا و هزاران هزارۀجزیره ها ، از همه نازنین تر است ،دنیایی که کوچک است اما در خود کوهساری به بلندی دماوند ،علم ،تخت سلیمان وزرد و زرین کوه داردکه از فراز آنها می توان بنوای کمانچه ات گوش فرا داد و به فرش گستردۀ چمنزار هایش نگریست،گسترده آنچنان که از کوه تا دریا ،شکوفه را شکوفا دارد ،برایت چه بنویسم استاد؟

     استاد برایت چه بنویسم که تو نیز یک مازندرانی بودی یک ایرانی بودی ،مَنِشَت عمیق،اندیشه ات دقیق و قلبت رقیق بود ،استاد آن آهنگی که نخستین بار با نخستین دَمَت با چشمی بسته و دلی بینااز «پوس پوسَک»برآورد ، می دانم بر لبانت لبخنده ای شکوفا شد اما قهقهه شاید هرگز! استاد سخت نبود که در یابیم آنگاه که سیمایت شاد بود دلت می گرییدو آنگاه که صورتت گشاده بود شاید دلت ملول ، این را از دل نالۀ سازت دریافتیم استاد!

     استاد برایت چه بنویسم آنگاه که سازت را به ناله درآوردی تا بگویی شبانان نیز حرفی برای گفتن دارند و نقش آنان بر سیمای هنر نقش کوچکی نیست . کرکسان ،گرگان وکفتاران از های های خوانش امیری و ولگسری آنان می هراسند آنگونه که کودکان از«بئو» و یکسردوگوش با صدای گوش خراش رعد و روشنایی زود گذر صاعقه ، برایت چه بنویسم استاد؟

     استاد برایت چه بنویسم که روحت هرگز شبحی پریده رنگ نیست، شکوه و عظمت سازت به من چنین می نماید.آری آری! آنگاه که امواجش خرامان خرامان پردۀ گوشم را می لرزاند استاد!چه بنویسم؟

   استاد می دانم آنگاه که ساعت زنگ زد و گفت هان وقت است که بیایی ، تو گنگ و خموش نبودی زیرا صدای سازت جاو دانه است.

     استاد اسارۀ سو را هرگز خموشی مباد ، افتاب ته را مباد که سایه ساری فرو گیرد . بهارانه ات هرگز زردی خزان نگیراد! نرم نرمکِ شِوارَت همواره نوازشگر زلف چمن ماناد، نام بلندت به بلندای دماوند و زرینکوه !…و دیگردیگر دیگرچه بنویسم عمو استاد !استاد …استاد…استاد.