با سلام -به عنوان یک محلی که مطالب سایتتان را مرتب دنبال کرده و به آن علاقه مندم پیشنهاد می دهم صفحه ای را هم به مرور خاطرات پند آموز گذشتگان این دیار اختصاص دهید تا  با ثبت و ضبط این خاطرات از محو شدنشان جلوگیری نماییم و از تحریف آنها در نقل قولهای به اصطلاح سینه به سینه جلو گیری نماییم.و چون نمی خواهم فقط پیشنهاد دهنده باشم  می خواهم با نوشتن مطلبی طنز گونه عزیزان بازدید کننده را مهمان کنم.

در زمانی که اوج رونق حسن سره بود و همه گاو دارها گاوهایشان را در فصل تابستان به آنجا می بردند و قوانین خاصی حاکم بود و هر کس وظیفه ای برای اداره امور بر عهده داشت..پدر نقل می کند که مرحوم دایی مراد علی  به کم شدن حجم روغن که مهمترین محصول لبنی بود مشکوک شد و برای به دام انداختن متخلف نقشه ای کشید .به دمس گالشش گفت امروز کارهایت را من انجام می دهم و تو به بهانه درد شکم در پرچ بمان و مواظب باش که چه کسی بدون  هماهنگی روغن گرفته و می خورد. آن روز دایی مراد علی زحمات دمس گالشی و گالشی را با هم متحمل شد و غروب که اوج نیاز گالش به دمس گالشش می باشد هر چه صدا میزند دمس گالشش نمی آید .قرارشان تا غروب موقع دوشیدن گاوها بود به ناچار به داخل پرچ رفته و بر بالینش می نشیند که چرا بیرون نمی آیی ؟ در جواب می گوید :شکمم درد می کند .دایی مراد علی به ناچار به کشتش متوسل می شود و دمس گالش سوءاستفاده گر را دنبال میدهد که من خودم این بهانه را برایت آماده کردم حال برای من هم بهانه می آوری؟

پرچ:سازه ای که با سنگ و گل می ساختند و با لت و برگ و …سقفش را می پو شاندند و خوابگاه و محل انبار محصولات و آشپز خانه دامداران بود.

گالش:به گاو دار ها گالش می گفتند .

دمس گالش :وظیفه نگهداری و مراقبت از گوساله ها را بر عهده داشت و معمولا  دمس گالش در سنین نو جوانی و کودکی بود.

کشت:طنابی به طول تقریبی یک تا یک و نیم متر که از موی بز تهیه می شد و برای بستن گوساله به دست گاو موقع دوشیدن گاو مورد استفاده قرار می گرفت البته استفاده های دیگری چون بستن دسته های برگ و تنبیه دمس گالش و… از آن می شد. و گالش آن را به دور کمرش چون کمربند می بست.

By: ستار تو پا اسفندیاری