^{به  نام خدا} 

^{تابستان سالی که پاییزش می بایست راهی مدرسه می شدم (تابستان سال59) به همراه پدر که از حسن سره به خانه آمده بود با اصرار زیاد همراهش شدم . پدر اگر به خانه می آمد طوری برنامه ریزی می کرد تاغروب بتواند قبل از برگشتن گاوهایش مجددا به حسن سره برگردد تا آنها را بدوشد. خانواده یا به اصطلاح کوچ ما هنوز تجنکلا (دشت) بود.}

^{اواخر خرداد ماه بود در این فصل کم کم خانواده ها به ییلاق کوچ می کردند آنهایی که برنجکاری نداشتند با اتمام مدرسه فرزندانشان زودتر و آنهایی که برنجکاری داشتند کمی دیرتر ولی همه می رفتند و محل کاملا خلوت می شد. تجملاتی در کار نبود یادم هست که همه ی وسایل زندگی با یک نیسان قابل حمل بود حتی لحاف و تشک  وفرش و استکان و نعلبکی و بشقاب ها را هم با خود به ییلاق و قشلاق می بردند. کوچ ما هم قرار بود چند روز دیگر بعد از انجام وجین دوم و یا همان (دواره) به ییلاق برود. با پدر به چالوس رفتم و از آنجا با نیسان  و یا تویوتا به رانندگی مرحوم دایی خان بابا راهی شدیم کمی از ظهر گذشته بود به دزماکوتی رسیدیم پیاده شدیم از آنجا با پدر به پولاد کوه رفتیم. ناهار و چای را در منزل مرحوم دایی ابوالحسن اسفندیاری ماندیم. دایی ابوالحسن در پولاد کوه و دایی زکریا در دزماکوتی ساکن بودند و عبور و مرور فامیلها از همین مسیر بود  و این مرحومان هم منزلشان چون رستورانی آماده پذیرایی از فامیلها بود و من اینگونه احساس می کنم که حتی از نماندن فامیلها دلگیر هم می شدند . ناگفته نماند که دایی ابوالحسن شیر مردی بود که خرس را چون اسبی رام سوار شده بود و به محل آورده بود. بعد از ناهار و چای که صرف آن در زمان کوتاهی صورت پذیرفت راه پیمایی شروع شد در بین را ه  پدر چگونگی راه پیمایی را مرتب گوشزد می کرد یادم می آید که می گفت در مسیر دره ها سریعتر گذر کن که امکان سقوط سنگ است . پهلوان چون شیری از بند رسته راه می پیمود ولی مجبور بود مراعات حالم را بکند و گهگاهی عصبانی هم میشد و می گفت چرا آمدی؟ چون دیر رسیدن به گاوسرا و رسیدن همزمان گاوها و گوساله ها و نرسیدن به موقع گالش و شیر خوردن گوساله ها جدای از هدر رفتن شیر, توهینی برای گالش بود.  به نزدیکی های گاوسراکه رسیدیم پدر با چند سرشول حضورش را اعلام کرد و بالاخره به موقع (زمان گاودوشی) رسیدیم در حسن سره آن زمان سه کرس بود کرس پایینی برای دایی آقاجان (احمد) حیدری و وسطی برای پدر و بالایی برای مرحوم دایی مشهدی هادی بود و یک پرچ که مشترکا استفاده می کردند. آنها سگ داشتند ولی  پهلوان با داشتن سگ میانه ای خوبی نداشت دایی آقاجان حتی یک گربه هم داشت . دقیقا ده روز آنجا ماندم دمس گالش دایی مشهدی هادی پسرش حمید و برای دایی آقاجان پسرش جمعلی بود البته غفور هم که یکسال از من کوچکتر است دایمی آنجا بود .عمو پرویز و … در چاکبزه بودند و در بین روز گاهی مابین ایشان و پدر با  سرشولهایشان پیغام هایی رد و بدل می شد هوا از شانس من خوب و آفتابی بود . شبهای سردی داشت با شیرگیری و اصطلاحاتش در آنجا آشنا شدم. روی بعضی از درختان راش با فنداره کلماتی چون یا علی و… در سالهایی قبل قید شده بود که پدر می گفت کار برادرم مهراب است. نکته ای جالب که هنوز هم ذهنم را گاهی مشغول می کند و برایم جالب بود اینکه در میان این همه شیر و دوغ و پنیر و کره و… اگر در یک دیگ شیر پزی مگسی می افتاد هر کدام از آقایان بلا استثنا مگس را گرفته و مکیده و شیرش را می چشیدند و مگس را می انداختند . علتش را جویا شدم که با وجود این همه شیر در اینجا این چه کاری است؟ مگر قطره آبی در کویر برهوت است؟ گفتند نه حیف است شیر حرام شود. امروز که فکر میکنم میبینم درست است که از لحاظ بهداشتی کار درستی نبود ولی قدر دانستن نعمت در آن اندازه کم در میان آنهمه شیر واقعا نشان از تربیت یافتن در فرهنگی دارد که نعمتها را قدر می دانستند. شیرها را ماست وماستها را در تلم ریخته و کره می گرفتند . موقع تلم زنی با یکدیگر کمال همکاری را داشتند. زمانی که کره به بالای تلم می آمد  و جمع کردن آن خود مهارتی می خواست چنان پدر صورتش بشاش و خندان می شد که انگار اولین بارش بود که از تلم کره گرفته بود. دوغ ها را درکیسه هایی می ریختند وآب دوغ (زنگو) را هم گرفته و قراقروت (سرج) درست می کردند وهیچ چیزی دراین میان بلا استفاده نمی ماند. برگ گرفتن برای گوساله ها و شیر دوشی و… از کارهای روزانه شان بود و چه جالب استفاده از گوجه و… را برای خود در گاوسرا به نوعی عار می دانستند. بچه ای مثل من که هوس رفتن به محل را می کرد را دله می گفتند و تشویق به ماندن در گاوسرا به دور از خانه و خانواده می کردند ومرد درنظرشان آنی بود که چند ماه را یکسره در گاوسرا بماند و دم نزند.  پس از ده روز از از چاکبزه عمو پرویز با سر شولهایش خبر آمدن کوچ (خانواده) ما به الیت را رساند. پدر اسبی را از دایی آقاجان گرفت و بار کرد و صبح راهی الیت شدیم. به دراکینگ آمدیم به گمانم مرحوم دایی مشهدی هدایت بود که با آواز خوشی درون پرچ می خواند و در بالای پرچ دایی شاه بابا مشغول کشک زدن بود. پس از احوالپرسی و توقفی کوتاه راه افتادیم و دربین راه از مسیر اسبرو با گوسفند داران اسبرو هم سلام و علیکی داشتیم. عمو علی اعظم و دایی قنبر جوان بودند و در آنجا حضور داشتند. سگ های زیادی اطراف پرچ بودند بین راه پدر مرا سوار بر اسب کرد و میان بارش نشستم. نزدیک های ظهر به الیت رسیدیم. آنقدر سر و صورتم خاکی بود که مستقیما مرا به حمام بردند . حمام خزینه ای (حوضچه ای ) الیت که فقط همان یک بار استحمام در آن در ذهنم می باشد و سپس به خانه آمدم و هنوز در حسرت رفتن مجدد به حسن سره مانده ام ولی پدر بعد از ناهار و چای و نماز مطابق معمول راهی حسن سره  شد.}

^{والسلام}

by: ستار توپا اسفندیاری