^{الیت یکی از زیبا ترین روستاهای کوهستانی است. مردم بومی این روستا و دیگر روستاهای همجوار، دامداری را پیشه خود قرارداده و از این راه امرار معاش می کنند. دامداری در روستای الیت همانند سایر روستاهای  منطقه کوهستان به شیوی سنتی است. غذای احشام اعم از گوسفند و بز و گاو در فصل سرما علوفه خشک است.}

^{صرف نظر از اینکه در دو دهه اخیر با دسترسی به امکانات حمل و نقل جاده ای عموماً برای تأمین علوفه فصل سرما از دیگر نقاط کشور کاه بسته بندی شده خریداری و استفاده می کنند اما شیوه سنتی جمع آوری علوفه همچنان حرف اول را می زند. از قدیم مرسوم بوده است که در تاریخ بیستم خرداد ماه گوسفندان به گوسفند سرای «اسپرود» می رفتند و تا همین تاریخ هم گاوداران و گالش ها گاوهای خود را به گاوسرای «حسن سره» و یا در سالهای اخیر به «دراکینگ» می بردند و بی درنگ از دهه آخر خرداد جمع آوری علوفه خشک «واش چینی» شروع  شده و این امر تا نیمه ی شهریور و حتی دیرتر هم ادامه پیدا می کند. از نیمه ی دوم شهریور تا آخر مهر ماه قسمت دوم کار دامداران برای تدارک علوفه خشک یعنی «وَلگ دَزِنِی» شروع می شود. «وَلگ دَزِنِی» یکی از کارهای مقطعی سالانه و از پرخاطره ترین  کار های خانواده دامداران الیتی است. پرسشی که ذهن را بی قرار می کند این است که «ولگ دزنی» چگونه است. در مقطع زمانی پیش گفته دامداران الیتی و روستاهای همجوار برگ درختان جنگلی را از طریق بریدن (هرس) سرشاخه های نازک درختان به طول دو تا دو و نیم متر(دارتاشی) و بسته کردن آن در اندازه هایی که به راحتی قابل حمل هستند تحت عنوان «وَلگ کَر» جمع آوری و بر روی درختان دوشاخه(بین دوشاخه اصلی) ذخیره می کنند و به شیوه ای این عمل انجام می شود که آب ناشی از برف و باران در آن نفوذ نمی کند و در فصل زمستان، دامداران احشام را پای «وَلگ دَار» (درختی که برگ های بین دو شاخه اش انباشته شده است) می بردند و در پای «ولگ دار» از احشام پذیرایی می کنند و یا برگها را بار قاطر و اسب و … کرده و در طویله ها به احشام می دهند. با دست رسی به ماشین و تراکتور در دو  سه دهه اخیر از وسایل ماشینی برای حمل و نقل، بیشتر استفاده می کنند.}

^{الیتی ها یاد گرفته بودند که برای فائق آمدن بر مشکلات و تسهیل کارها باید با همدیگر همکاری و معاضدت داشته باشند لذا بر کار «ولگ دزنی» عرفی حاکم بود بدین شیوه که؛ از هر خانواده  حداقل یک مرد برای «ولگ دزنی» آماده می شد و بصورت جمعی برای یک نفر از اهالی «ولگ دزنی» می کردند و به همین ترتیب روزهای دیگر برای فرد دیگری از اهالی الی آخر تا اینکه «ولگ دزنی» برای هم به نسبت نیازشان انجام می شد این همکاری را اصطلاحاً «تَکَل» می گویند.}

^{در روز«ولگ دزنی»  هریک از اهالی که میزبان بود عموماً گوسفندی ذبح می کرد و با غذاهای پرگوشت مثل «لَوِکباب» و یا «اغوز خورش(فسنجان)» و…از «وَلگ دَزن» ها پذیرایی می کردند که هر روز از روزهای «ولگ دزنی» در دل جنگل و در میان درختان سر به فلک کشیده محل کار و تفریح جمعی اهالی با همدلی و همکاری بوده است. هرچند امروزه دیگر آن شیوه قدیم دیده نمی شود و یا بسیار نادر است.}

^{«ولگ دزنی» در حفظ و تقویت درختان تأثیر بسیار مثبتی داشته و دارد؛ بدین توضیح که «دارتاشی» یعنی همان هرس کردن شاخه های درختان سبب رشد و تقویت درخت و سرزنده ماندن درختان می شود.}

^{هرچند همچون گذشته «ولگ دزنی» نمی کنند اما این شیوه ی تأمین علوفه همچنان مرسوم است که بعنوان نمونه از «ولگ دزنی» سال 1392از یکی از مناطق جنگلی الیت چند نمونه عکس تهیه و تدارک شد که دیدن آن خالی از لطف نیست.}

^{تقدیم به همه ی علاقمندان خصوصاً آنهایی که «وَلگ دَزِنِی» را شخصاً تجربه کردند.}

^{غلامرضا اسفندیاری}