_{شکر تیغال‌ را در گویش محلی کنگر میگویند}

_{این گیاه در انواع مختلف آن بطور خودرو در اکثر نقاط کوهستان می روید تا آنجا که بنده اطلاع دارم بومیان از این گیاه استفاده خاصی نمیکنند به همین دلیل علاقمند شدم تا این گیاه پرخاصیت را بیشتر معرفی کنم .}

_{ـ خانواده: Asteraceae
ـ نام علمی: Echinops ritro Veitchs Blue
گیاه دائمی با برگ‌هائی به رنگ سبز تیره و طول ۲۰ سانتی‌متر، بیضوی و در حاشیه دندانه‌دار و خاردار که گل‌های کروی آن به قطر ۵/۴ – ۵/۲ سانتی‌متر به رنگ آبی، بنفش در فصل تابستان ظاهر می‌شوند. حداکثر بلندی ۶۰ و گستردگی آن به ۴۵ سانتی‌متر می‌رسد.}

_{ـ نیازها:
مکان کاملاً آفتابی، خاک ضعیف که دارای زهکش خوب باشد. جهت جلوگیری از ازدیاد خودبخودی در اثر پراکنش بذر می‌بایست مرتباً گل‌های خشک چیده شوند. گل‌های این واریته به عنوان گل شاخه‌بریده مورد استفاده قرار می‌گیرن
تسکین سرفه – رفع خشونت سینه – صاف شدن صدا –  پایین آورنده فشارخون – پادزهر حشرات موذی – آسم – تسکین سوزش مری و…}

_{* نام‌های دیگر آن: تیهال، خارشکر، گل تیغال، خوزوکِک، رعی‌الابل، شوک‌الجمال، شکر تیار، کک، خوز و چرک گلو می‌باشد.}

<sub>1. طبع آن معتدل و تر است.
2. شکر تیغال پیله‌ای است که در اثر نیش حشره به برگ و شاخه گیاه تولید می‌شود.
3. جهت تسکین سرفه و دستگاه تنفسی از این گیاه استفاده می‌شود.</sub>